La grandaj diskutoj post la renkontiĝo en Norrköping (pasinta skribaĵo) daŭris proksimume monaton, sed ja finiĝis antaŭ jam kelkaj semajnoj. Mia intenco sumigi restis jam dum iom da tempo, sed miaj prioritatoj kuŝis aliloke; tial la silento.
Tute atendite, ĉiuj flankoj de tiuj diskutoj estis tre ofendemaj kaj vundemaj. Ankaŭ atendite, oni plurfoje misinterpretis la elirpunktojn de aliaj. Mi mem ofte estis libere citita kiel "parolu esperanton, aŭ ni foriros"; kvankam mi ja eliris la ejon post riproĉo ke la preferata laborlingvo estu la sveda, tiu promeno estis parte ĉar oni min riproĉis pro uzo de esperanto, sed ĉefe pro la maniero en kiu oni sufiĉe akre riproĉis min jam tuj post alveno. La tono tie estis tutsimple la kontraŭo de amikeco.
Kaj, bedaŭrinde, tiu mia promeneto fariĝis la ĉefa temo de debato.
Mi jam rakontis pri nia ĉefa celo: transdoni nian celbildon de kiel aspektu la sveda esperantomovado post dek-aŭ-pli jaroj. Pri tio diriĝis apenaŭ du vortoj en la posta diskuto.
Mi ankaŭ rakontis pri la ĉefa kialo ke mi ofendiĝis: nome, la kompleta turniĝo de vespero kun viglaj kaj konstruemaj diskutoj pri la ĵus menciitaj idealoj, ĝis la sekva mateno, kiam daŭriĝis la diskuto de la punkto ĵus antaŭ ol ni malfermis niajn buŝojn, leteroj enmane. Mi ne facile kaptas senditajn "signalojn", sed nun jes. Fortan signalon de laŭta silento kaj subita malakcepto.
Tio ĉi, ankaŭ tute ne surprize, komplete mankis de la diskutoj.
Kompreneble, mi mem havis - kaj daŭre havas - ĉiujn eblecojn levi tion en la diskuto. Mi konfesas ke mi tion nek faris, nek faros: jam de komence mi opiniis la diskutegon esti granda foruzo de tempo kaj energio, kaj ĉefe nur reagis kiam aliaj donis al mi ligilojn kun la plej stultaj misdiroj. Tute simple, mi povas fari multe pli pozitivajn aferojn per mia tempo ol simplaj infanecaj kvereloj [1] en interreto.
[1] Mi ne celas "infanecaj" rilate al la mensa aŭ korpa aĝo de la diskutantoj, sed ja rilate al ilia relativa malsperto pri interretaj diskutoj. Rimarkiĝis ne nur pro la kverelado, sed ankaŭ je pure teknikaj vidpunktoj kiel manko de citaĵoj, rompo de la endiskuta fadenigo ktp.
Do, du monatojn pli poste, ni restas en la sama loko. Nur ne plu diskutas, almenaŭ ne laŭ kion mi povas vidi.
La sola ŝanĝo estas ke iom post iom alproksimiĝas la nacia jarkongreso. Mi aŭdas ke la Loka Kongresa Komitato ja planas/deziras kelkajn aldonojn, inter alie de "krokodila angulo". Eble ĝi estos sukceso; se jes, do des pli bone ke la asocio faras paŝojn en bona direkto.
Niaflanke, inter la "junuloj", ankaŭ naskiĝas planoj. La lastajn du jarojn ni partoprenis en Anemona Renkontiĝo, aranĝita paralele sed samloke de la nacia kongreso. La unua estis ege agrabla sukceso; la dua estis kompareble sufiĉe granda fuŝo post la subita enĵeto de tute ne rilatitaj ne-esperantistoj.
Ni ne volas rompi la junan tradicion de printempa renkontiĝo, sed samtempe ne volas samlokigi ĝin kun la nacia kongreso. La risko estas tro granda: kio povus esti agrablega renkontiĝo povas tro facile fariĝi vane foruzita semajnfino. Do ni vidos kiel ni faros. Tiuj planoj ankoraŭ ne konkretiĝis.
